Geen uitspraak van mij. Wel van een aantal van mijn cliënten.
Een quote die vaak terugkomt (en steeds (bijna exact) zo verwoord!).
Herken je dit? Is deze zin al door jouw gedachten gegaan?
Ben jij uit het dal dat 'burn-out' heet aan het klimmen?
En vraag je je het volgende af:
"Waarom duurt het zo lang? Ben ik 'normaal'? Had ik niet al lang terug moeten gaan werken?"
Deze vragen zijn eigen aan het proces.
Want van de touwtjes net heel strak in handen (willen) houden, ga je naar het gevoel dat je de controle kwijt bent. En dan kunnen je gedachten je al eens ferm uitdagen 🤯.
Heb jij dit zinnetje al eens gedacht?
Als je het herkent, kan ik je gerust stellen. Zowat iedere cliënt die ik zie tijdens een intake afspraak voor burn-outbegeleiding spreekt dit uit. “Mijn lichaam laat mij in de steek. Mijn lichaam wil niet meer mee, het geeft op.”
Wanneer je agenda en hoofd vol zit met verantwoordelijkheden, to do’s en afspraken:
Rennen naar je werk, naar de school, naar huis, je hobby’s, vrienden, familie,... dan zit je echt niet te wachten op ziek worden, vervelende pijntjes, emotionele reacties of een geheugen als een zeef, toch? Dan wordt de stapel nog hoger, duurt het langer of moet je misschien mensen teleurstellen?
